κατάλυπος

(I)

-η, -ο

πολύ λυπημένος, θλιμμένος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + -λυπος (< λύπη), πρβλ. ἔλ-λυπος, περί-λυπος].

————————

(II)

κατάλυπος, -ον (Α)

(βοιωτ. επιγρ.) κατάλοιπος*.

[ΕΤΥΜΟΛ. Εσφ. γρφ., λόγω τού μονοφθογγισμού τής διφθόγγου [oi], τού κατάλοιπος].